W sumie etap taki sobie, ale z interesującym miastem na końcu. Wstaję w chłodnym pokoju, zbieram się i wychodzę. Po chwili orientuję się, że zapomniałem kija. Na szczęście klucze zostawiłem w takim miejscu, że mogłem je odzyskać bez budzenia obsługi. Pochmurnie, w ciągu dnia zrobi się jednak słonecznie. Tak jak wczoraj postanawiam w pierwszej części trasę trochę uprościć. Zamiast górek (może coś tracę) idę drogą, praktycznie cały czas lekko w dół. Muszę troszkę wyluzować. I tak jest ok. Wschodni kraniec Toskanii. Pojawia się Tyber i widok na zalew. Schodzę do zapory na rzece. Na drodze ruch, organizują rajd samochodów z lat sześćdziesiątych. Trochę hałasu i szpanu "retro", ale również i pomocy technicznej. W okolicach zapory dochodzę do właściwego szlaku i tu rozczarowanie. Miałem iść parę km wzdłuż Tybru, a idę oddalonym od rzeki wałem przeciwpowodziowym, który jest wysypany pylistą mączką. Tybru nawet nie widzę. W sumie nuda. Dochodzę do Sansepolcro, trochę czasu zajmuje mi znalezienie właściwej drogi do schroniska. Wcześniej uzgodniłem nocleg smsem. Mam jakiś problem z nawigacją i zasięgiem. W mieście przynajmniej mogę się dodzwonić do Ewy, która telefonicznie pomaga mi dojść do noclegu na skraju miasta. Śpię u sióstr Oliwetanek w drewnianym domku. A więc zimny chów. Wszystko jest jednak w porządku. Siostry są bardzo życzliwe, za uczciwą ceną oprócz noclegu otrzymuję solidną kolację i dobre śniadanie. O trochę cieplejszej porze to musi tu być istny raj dla wędrowca. Włączam ogrzewanie tzn otwieram na oścież okna :-) i idę do miasta. Miasteczko okazuje się skarbnicą historii i zabytków. Kilkanaście kościołów, zachowane fragmenty murów, muzea i wąskie uliczki z wiszącym praniem. Ważne, że rodzinne miasto Piero della Francesca nie jest turystycznym skansenem, ale miejscem gdzie tętni normalne życie. Co roku w Sansepolcro organizowane są imprezy i festyny turystyczne z miejscową odmianą palio oraz pokazami historycznej żonglerki flagami.